διότι κάθε ψυχή κοιμᾶται.
Ὅμως ἡ φρεσκάδα τοῦ κήπου τῶν ρόδων τό πρωΐ
εἶναι ἔνδειξη τῆς βροχῆς πού κανείς δέν εἶδε.
Ἐπανερχόμαστε στόν Rumi, σέ κάποιες ποιητικές σκέψεις του ἀναφορικά μέ τό σῶμα, τό πνεῦμα καί τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τό βιβλίο "Τό μικρό βιβλίο τῆς ζωῆς - ὁ κῆπος τῆς ψυχῆς, τῆς καρδιᾶς καί τοῦ πνεύματος". Ἁπλᾶ "ποιήματα", πού διεγείρουν γόνιμη διερεύνηση τῆς ἀναλογίας τους μέ τήν δική μας ζωή. Τήν βροχή, πού πέφτει μέσα στήν νύχτα, δέν τήν ἀντιλαμβάνεται κανείς
διότι κάθε ψυχή κοιμᾶται. Ὅμως ἡ φρεσκάδα τοῦ κήπου τῶν ρόδων τό πρωΐ εἶναι ἔνδειξη τῆς βροχῆς πού κανείς δέν εἶδε.
0 Comments
Βαθειά μέσα σέ κάθε ψυχή βρίσκεται ἐμφυτευμένη ἡ όμορφιά τῆς Ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ. Αὐτή, στίς στιγμές πού κάποια μικρή ἤ μεγαλύτερη χαραμάδα στά σύννεφα, πού τήν καλύπτουν, ἐπιτρέπει νά περάσει φῶς Ἀληθείας, ξυπνάει στόν ἄνθρωπο τήν ἐπιθυμία νά ἀναζητήσει τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ποιηταί ἀπό διάφορους πολιτισμούς καί ἐποχές, πού ἔχουν ὑμνήσει αὐτή τήν ἐπιθυμία μέ τήν γνήσια καί πανανθρώπινη γλῶσσα τῆς ψυχῆς, διαβάζονται ἀπό ἐμᾶς σήμερα σάν νά εἶναι σύγχρονοι καί δικοί μας, σάν νά ἐκφράζουν κσί τήν δική μας ψυχή, τούς δικούς μας πόνους καί πνευματικά βιώματα. Σήμερα μεταφέρουμε ἐδῶ λίγα ποιήματα χωρίς τίτλο, τοῦ γνωστοῦ σέ αὐτές τίς σελίδες Πέρσου ποιητοῦ Rumi, πού ἀναφέρονται στήν ἀναζήτηση τῆς ἑνώσεως μέ τόν Ἀγαπημένο (δηλαδή τόν Θεό), καί τήν ἀπαραίτητη γιά αὐτό αὐτογνωσία καί ταπείνωση. 1. Ἔχοντας κουφαθεῖ ἀπό τήν φωνή τῆς ἐπιθυμίας, δέν ἔχεις ἐπίγνωση τοῦ ὅτι ὁ Ἀγαπημένος ζεῖ στό κέντρο τῆς καρδιᾶς σου. Σταμάτα τόν θόρυβο καί θά ἀκούσεις τήν φωνή Του μέσα στήν σιωπή. 2. Μέ τόν ἔρωτα δέν παζαρεύεις. Ἐκεῖ, ἡ ἐπιλογή δέν εἶναι δική σου. Ὁ ἔρωτας εἶναι καθρέφτης, καθρεφτίζει μόνο τήν δική σου οὐσία. ἄν ἔχεις τό θάρρος νά κοιτάξεις μέσα στό πρόσωπό του. 3. Εἶσαι ἡ θεραπεία κρυμμένη μέσα στόν πόνο. Κρυμμένη μέσα στόν θυμό καί τήν προδοσία εἶναι η συμπόνια και ἡ πιστότητά Σου. Δέν εἶσαι μόνο στόν οὐρανό, βλέπω τά ἴχνη τῶν βημάτων Σου παντοῦ ἐπάνω στήν γῆ. 4, Ἔκλεψα ἕνα βλέμμα ἀπό Ἐσένα καί τά μάτια μου γέμισαν λαχτάρα καί νοσταλγία. Ἄκουσα μία λέξη ἀπό τά χείλη Σου καί τά αὐτιά μου κουφάθηκαν γιά τόν κόσμο. Ἀλλά, φίλε μου, ἄν δέν εἶχες αὐτή τήν ἐμπειρία, εἶσαι δικαιολογημένος πού εἶσαι μπλεγμένος σέ αὐτόν τόν κόσμο. Συνήθως συνδέουμε τήν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους μέ σχέδια γιά νέα ξεκινήματα, πού θέλουμε νά κάνουμε σέ διάφορους τομεῖς. Ἕνα ἐνδιαφέρον καί γιά πολλούς ἐπίκαιρο (λόγῳ πρωτοχρονιᾶς, ἤ λόγῳ ἐσωτερικῆς ἀναζητήσεως) μήνυμα στάλθηκε ἀπό τόν ἰστὀτοπο τοῦ Guy Finley (guyfinley.org), καί τό μεταφέρουμε ἐδῶ, ὡς τροφή γιά τήν σκέψη μας:
"Τό πανδοχεῖο" εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό γνωστά ποιήματα τοῦ Πέρσου Ποιητοῦ Rumi. Σέ αὐτό κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά βρεῖ ἕνα μήνυμα γιά τόν ἑαυτό του. Στά περισσότερα ἔργα τοῦ Rumi, ὑπάρχει πανανθρώπινη ἀναφορά. Ἀκόμη καί ὅταν οἱ στίχοι του άναφέρονται σέ πρόσωπα, πράγματα καί ίδέες πού ἀνήκουν στόν πολιτισμό καί τήν θρησκεία μέσα στά ὁποῖα ὁ ποιητής ἔζησε, εἶναι εὔκολο, τίς περισσότερες φορές, νά ἀναθεωρηθεῖ τό περιεχόμενο ὥστε νά ἔχει θετικό νόημα στό δικό μας ἑλληνοχριστιανικό πλαίσιο. ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ Αὐτό, τό νά εἶσαι ἄνθωπος, εἶναι ἕνα πανδοχεῖο. Κάθε ἡμέρα μία καινούργια ἄφιξη. Μία χαρά, μία κατάθλιψη, μία κακία, κάποια στιγμιαία ἐπίγνωση ἔρχεται σάν ἕνας μή ἀναμενόμενος ἐπισκέπτης. Καλωσόρισε καί περιποιήσου τους ὅλους! Ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἕνα πλῆθος ἀπό λύπες, πού βιαίως σαρώνουν τό σπίτι σου τό ἀδειάζουν ἀπό τά ἔπιπλά του, ἀκόμη καί τότε, περιποιήσου μέ τιμή τόν κάθε ἐπισκέπτη. Μπορεῖ νά σέ καθαρίζει γιά κάποια καινούργια ἀπόλαυση. Τήν ακοτεινή σκέψη, τήν ντροπή, τήν κακότητα, ὑποδέξου τες στήν πόρτα γελαστός, καί προσκάλεσέ τες νά μποῦν μέσα. Νά εἶσαι εὐγνώμων γιά ὅποιον ἔρχεται, διότι ὁ καθένας ἔχει σταλεῖ ὡς ἕνας ὁδηγός, ἄνωθεν. Διαβάζοντας τούς Ψαλμούς τοῦ Δαυΐδ, συχνά συναντοῦμε καί περιγραφές συναισθηματικῶν ἤ βιωματικῶν καταστάσεων μέσα ἀπό παρομοιώσεις μέ φαινόμενα καί καταστάσεις ἀπό τήν φύση καί τήν καθημερινή ζωή. Στόν βαθμό πού ἔχουμε τίς ἀντίστοιχες ἐμπειρίες, κατανοοῦμε καί τό παρομοιαζόμενο συναίσθημα ἤ κατάσταση. Πόσοι λοιπόν ἀπό ἐμᾶς, πού μεγαλώσαμε καί ζοῦμε σέ πόλεις, γνωρίζουμε ἀρκετά ἀπό τήν ζωή τῶν ἐλαφιῶν, ὥστε νά αἰσθανθοῦμε τήν ἔνταση τῆς δίψας πού περιγράφεται στήν ἀρχή τοῦ 41ου Ψαλμοῦ; Διαβάζουμε: Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα. Φανταζόμαστε, ἴσως, ἕνα ζωάκι πού, ὅπως ὅλα τά ζῶα κάποτε διψάει και ἀναζητεῖ τό νερό. Γιατί, ὅμως ἐλάφι; Φαίνεται ὅτι ἡ ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ ζώου, γιά τήν παρομοίωση τῆς δίψας γιά τόν Θεό, δέν εἶναι οὔτε τυχαία, οὔτε διότι τό ἐλάφι εἶναι ἕνα ὄμορφο, εὐγενικό ζῶο. Πότε "ἐπιποθεῖ", ἀποζητεῖ σάν θέμα ζωῆς καί θανάτου, τό νερό ἕνα ἐλάφι; Τό ἐλάφι ἐμφανίζεται ἤρεμο καί ποτέ "λαχανιασμένο" (ὅπως τό σκυλί ὅταν κάνει ζέστη). Ὅταν ὅμως τό κυνηγοῦν, καί τρέχει γιά νά ξεφύγει, καταναλώνει τό 80% τοῦ νεροῦ ἀπό τό σῶμα του. Ἄν τό κυνηγητό παραταθεῖ, τό ἐλάφι θά πεθάνει ἀπό ἔλλειψη νεροῦ. Ἔτσι καταλαβαίνουμε τό εἶδος τῆς δίψας πού περιγράφει ὁ ψαλμωδός. Ὅπως τό κυνηγημένο έλάφι ἀποζητεῖ τήν πηγή τῶν ὑδάτων γιά νά ζήσει, ἔτσι και ἡ ψυχή, κυνηγημένη ἀπό τίς ματαιότητες τοῦ κόσμου, ἐπιποθεῖ τόν Θεό, γιά νά ζήσει. Πολλές φορές, σέ αὐτές τίς σελίδες, ἀναφερθήκαμε στόν Πέρση ποιητή Rumi. Τά κείμενά του, τά ποιήματά του, μιλοῦν στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τόι σύντομο κείμενο, πού παραθέτουμε σήμερα, συνοψίζει πολύ παραστατικά καί ποιητικά αὐτό, πού κάποιος ἄλλος θά τό διατύπωνε ὡς μία λίστα ἀπό ἠθικούς κανόνες πού "πρέπει" νά διέπουν τήν ζωή μας.
Ἡ ποίηση ἔχει τό προνόμιο καί τήν ἄδεια νά χρησιμοποιεῖ τή γλῶσσα ἐλεύθερα, χωρίς τούς περιορισμούς τῆς κυριολεξίας. Ὁ ποιητής ἐκφράζει ἐλεύθερα αὐτό πού αἰσθάνεται ἤ προτίθεται νά μεταδώσει, καί ὁ ἀκροατής ἤ ἀναγνώστης τοῦ ποιήματος προσλαμβάνει, ἐλεύθερα καί αὐτός, αὐτό πού ἡ εὐαισθησία του, τά νοητικά καί πολιτιστικά φόντα του καί ἡ ἐμπειρία του διακρίνουν ὡς μήνυμα τοῦ ποιήματος. Ἡ "δύναμη" ἑνός ποιήματος συχνά ἔγκειται στήν δυνατότητά του νά συγκινήσει ἕνα εὐρύ φάσμα ἀνθρώπων. Καί, συχνά, αὐτή ἡ δύναμη στηρίζεται στην ἐλευθερία ἐκφράσεως, πού παρέχεται στόν ποιητή. Ὕστερα ἀπό αὐτή τήν εἰσαγωγή, προσκαλοῦμε τόν κάθε ἀναγνώστη νά δεχθεῖ, ἀπό τό ποίημα πού παραθέτουμε ἐδῶ, τό ἐποικοδομητικό μήνυμα πού τοῦ ταιριάζει.
Στό βιβλίο "Μορφές Δίχως Φόντο" (1970) τῆς Ἕλλης Βορεάδου (1905-1980), τό κομμάτι (πεζό ἤ ποίημα;), πού ἀκολουθεῖ, ἴσως νά ταιριάζει στίς ἡμέρες πού διανύουμε, καθώς ἔχουμε προσφάτως παρακολουθήσει, μἐσα ἀπό τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἔνδοξη Σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ φιλανθρώπου Χριστοῦ. Ο ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ Ἤθελε νά βοηθήσει τούς φτωχούς, μά ποῦ νά βρεῖ τά χρήματα. Τό 'θελε, ὅμως, πολύ. Πρέπει κάποιος τρόπος νά βρεθεῖ. Σκέφθηκε τήν Ἱστορία νά συμβουλευθεῖ, καί βρῆκε τόν Χριστό. Χρήματα ὁ Χριστός δέν εἶχε, καί πλούτισαν χιλιάδες μέ ἕνα "Σταυρωθήτω". Σήκωσε τότε κι ἐκεῖνος τόν Σταυρό του καί Τόν ἀκολούθησε. Ἔτσι ἐπλούτισε ἡ φτωχολογιά καί ἔλαμψαν τά πρόσωπα πλούσιων καί φτωχῶν ἀπό εἰλικρινῆ χαρά. Ζωντάνεψε τό ὄνειρό του. Σ᾿ ἐκεῖνον φθάνει ἡ Ἀνάστασις. Στήν Ὀδύσσεια τοῦ Ὁμήρου διαβάζουμε, πῶς κινήθηκε ὁ Ὀδυσσέας ὅταν ἐπέστρεψε στήν Ἰθάκη, γιά νά ἀναλάβει καί πάλι τήν κυριαρχία στό παλάτι (καί στόν τόπο του), ὅπως εἶχε δικαίωμα νά πράξει, ἐξοντώνοντας τούς μνηστῆρες. Ἡ περιγραφή, πού δίνει ὁ Ὅμηρος, ἔχει νόημα γιά ὅλους μας καί σήμερα, στήν προσωπική μας ζωή καί συνολικά σάν Ἕλληνες, ὅταν θέλουμε νά νικήσουμε τούς δικούς μας "μνηστῆρες": τίς δυνάμεις (πάθη, ἰδεολογίες, ἐξωτερικές ἐπιρροές), πού ἐπιδιώκουν νά μᾶς ἐξουσιάσουν. Χρειαζόμαστε νά παραμείνουμε ψύχραιμοι καί νά δράσουμε συνετά. Ἄς προσέξουμε τήν διαδικασία, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Ὅμηρος, καί τά ὀνὀματα τῶν μνηστήρων, πού ἀναφέρει. Ὁ Ὀδυσσέας, φτάνοντας στήν Ἰθάκη, παρά τήν μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεῖ τήν ἀνωνυμία του καί, μεταμορφωμένος σέ ζητιάνο ἀπό τήν Θεά Ἀθηνᾶ, πηγαίνει στό παλάτι ὥστε νά ἐλέγξει τήν κατάσταση καί νά πάρει τίς πληροφορίες πού θέλει, ὑπομένοντας καρτερικά τίς προσβολές καί τήν χλεύη τῶν μνηστήρων. Δότι αὐτό, πού τόν ἐνδιαφέρει, εἶναι ἡ ἐπίτευξη τοῦ στόχου καί ὄχι ἡ στεῖρα ἀντιπαράθεση. Γι’ αὐτόν τόν λόγο καί εἶναι ὁ ἀγαπημένος τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, τῆς θεᾶς πού ἀντιπροσωπεύει τήν νὀηση τοῦ Διός, τήν σοφία, τήν στρατηγική τῆς σκέψεως και τοῦ πολέμου· τῆς θεᾶς, πού μελετᾶ τόν ἐχθρό καί τόν πολεμᾶ μέ τά ἴδια του τά ὅπλα. Ὅταν ὅμως ἔρχεται ἡ ὥρα, ὅταν τούς ἔχει στριμώξει ὅλους ἄοπλους σέ ἕνα δωμάτιο, ὅταν φανερώνεται πάνοπλος, τότε ἐκφράζει τήν ὀργή του. Καί δέ δείχνει οἶκτο, διότι πρόκειται γιά τόν κόσμο του, πού τόν δημιούργησε μέ τόν δικό του ἱδρῶτα, καί τήν πατρίδα του, πού οἱ μνηστῆρες καταχράσθηκαν καί καπηλεύτηκαν μαζί με τήν φιλοξενία τοῦ οἴκου του πού τίμησε τόν Ξἐνιο Δία. Πρόκειται καί γιά τό παιδί του, τόν Τηλέ-μαχο (αὐτόν πού δίνει τήν μάχη ἀπό μακρυά), πού μέ δόλιο τρόπο οἱ μνηστῆρες ἐπεχείρησαν νά δολοφονήσουν, δηλαδή νά καταδικάσουν τήν βασιλική γενεά σέ ἀφανισμό. Ὁ ισχυρότερος ἀντίπαλος τοῦ Ὀδυσσέα εἶναι ὁ Ἀντίνοος. Ἡ λέξη μιλᾶ ἀπό μόνη της. Εἶναι ἡ ἀντι-νὀηση, εἶναι αὐτό πού οἱ ἀρνητικές δυνάμεις μᾶς κάνουν, μέ τό νά θολώνουν τίς καταστάσεις καί τήν πραγματικότητα, ὥστε νά μήν σκεπτόμαστε καθαρά καί νά μᾶς ἐλέγχουν. Αὐτό εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος, διότι ὁδηγεῖ στήν καθυπόταξη καί ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος τῆς πρώτης φονικῆς βολῆς τοῦ Ὀδυσσέα. ὁ Ἀντί-νοος εἶναι αὐτός, πού πρέπει νά πεθάνει πρῶτος. Καί ὁ Ὀδυσσέας τόν σκοτώνει, ρίχνοντάς του τό βέλος στόν λαιμό, στό ὄργανο τῆς ὁμιλίας, δηλαδή τῆς ἐπικοινωνίας, τήν ὁποία ὁ ἀντίδικος χρησιμοποιεῖ γιά νά προσβάλει καί νά θολώσει τήν νόηση τῶν ἀνθρώπων! Ὁ ἑπόμενος, πού θανατώνεται, εἶναι ὁ Εὐρύ-μαχος. Αὐτός πού μάχεται μέ κάθε τρόπο, μέ εὖρος, μέ κάθε μέσον, ὁ δεινός καί ἀδίστακτος μαχητής. Ὕστερα, ὁ Ἀμφί-νομος. Αὐτός πού διαστρεβλώνει τόν νόμο καί τήν τάξη τῶν πραγμάτων, ὁ ἐπικίνδυνος διότι εἶναι "ἔτσι καί ἀλλοιῶς". Ἐπικίνδυνος, διότι λειτουργεῖ κατά τό δοκοῦν. Τέλος, ἀναφέρεται ὁ Ἀγέ-λαος. Αὐτός πού ἄγει (ὁδηγεῖ) τόν λαό, πού τόν παρασύρει μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀντί-νοου καί τόν μετατρέπει σέ κατευθυνόμενη ἀγέλη. Βλέπουμε ὅτι αὐτά τἀ ὀνὀματα στήν Ὀδύσσεια δέν εἶναι δοσμένα τυχαῖα. Κρύβουν βαθύτατα νοήματα καί εἶναι στό χέρι μας νά τά ἀποκρυπτογραφήσουμε καί να διδαχθούμε ἀπό τό νόημα πού τότε ἀποκτᾶ ἡ διήγηση. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τό κείμενο εἶναι διασκευή ἄρθρου τῆς Εὐστρατίας Σουραβλᾶ, πού δημοσιεύθηκε στό τεῦχος Νοεμβρίου 2016 τῆς ἐφημερίδος τοῦ Συλλόγου Φίλων Περιθαλπομένων Νοσοκομείου "Σωτηρία" μέ ἀναφορά στό: http://www.giapraki.com/64638-apistefto-minima-mesa-apo-tin-odissia-na-diavasti-meta-apirou-prosochis. |
ΠΝΟΕΣἩ σελίδα αὐτή ἐπιδιώκει νά προσφέρει στόν ἐπισκέπτη πνοές ζωῆς, πίστεως, ἐμπνεύσεως ἐνισχύσεως, καθώς καί ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες. ΑΡΧΕΙΟ
December 2023
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
All
|