Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ
ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα.
Φανταζόμαστε, ἴσως, ἕνα ζωάκι πού, ὅπως ὅλα τά ζῶα κάποτε διψάει και ἀναζητεῖ τό νερό. Γιατί, ὅμως ἐλάφι; Φαίνεται ὅτι ἡ ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ ζώου, γιά τήν παρομοίωση τῆς δίψας γιά τόν Θεό, δέν εἶναι οὔτε τυχαία, οὔτε διότι τό ἐλάφι εἶναι ἕνα ὄμορφο, εὐγενικό ζῶο.
Πότε "ἐπιποθεῖ", ἀποζητεῖ σάν θέμα ζωῆς καί θανάτου, τό νερό ἕνα ἐλάφι; Τό ἐλάφι ἐμφανίζεται ἤρεμο καί ποτέ "λαχανιασμένο" (ὅπως τό σκυλί ὅταν κάνει ζέστη). Ὅταν ὅμως τό κυνηγοῦν, καί τρέχει γιά νά ξεφύγει, καταναλώνει τό 80% τοῦ νεροῦ ἀπό τό σῶμα του. Ἄν τό κυνηγητό παραταθεῖ, τό ἐλάφι θά πεθάνει ἀπό ἔλλειψη νεροῦ.
Ἔτσι καταλαβαίνουμε τό εἶδος τῆς δίψας πού περιγράφει ὁ ψαλμωδός. Ὅπως τό κυνηγημένο έλάφι ἀποζητεῖ τήν πηγή τῶν ὑδάτων γιά νά ζήσει, ἔτσι και ἡ ψυχή, κυνηγημένη ἀπό τίς ματαιότητες τοῦ κόσμου, ἐπιποθεῖ τόν Θεό, γιά νά ζήσει.