Ἄς προσέξουμε τήν διαδικασία, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Ὅμηρος, καί τά ὀνὀματα τῶν μνηστήρων, πού ἀναφέρει.
Ὁ Ὀδυσσέας, φτάνοντας στήν Ἰθάκη, παρά τήν μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεῖ τήν ἀνωνυμία του καί, μεταμορφωμένος σέ ζητιάνο ἀπό τήν Θεά Ἀθηνᾶ, πηγαίνει στό παλάτι ὥστε νά ἐλέγξει τήν κατάσταση καί νά πάρει τίς πληροφορίες πού θέλει, ὑπομένοντας καρτερικά τίς προσβολές καί τήν χλεύη τῶν μνηστήρων. Δότι αὐτό, πού τόν ἐνδιαφέρει, εἶναι ἡ ἐπίτευξη τοῦ στόχου καί ὄχι ἡ στεῖρα ἀντιπαράθεση. Γι’ αὐτόν τόν λόγο καί εἶναι ὁ ἀγαπημένος τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, τῆς θεᾶς πού ἀντιπροσωπεύει τήν νὀηση τοῦ Διός, τήν σοφία, τήν στρατηγική τῆς σκέψεως και τοῦ πολέμου· τῆς θεᾶς, πού μελετᾶ τόν ἐχθρό καί τόν πολεμᾶ μέ τά ἴδια του τά ὅπλα.
Ὅταν ὅμως ἔρχεται ἡ ὥρα, ὅταν τούς ἔχει στριμώξει ὅλους ἄοπλους σέ ἕνα δωμάτιο, ὅταν φανερώνεται πάνοπλος, τότε ἐκφράζει τήν ὀργή του. Καί δέ δείχνει οἶκτο, διότι πρόκειται γιά τόν κόσμο του, πού τόν δημιούργησε μέ τόν δικό του ἱδρῶτα, καί τήν πατρίδα του, πού οἱ μνηστῆρες καταχράσθηκαν καί καπηλεύτηκαν μαζί με τήν φιλοξενία τοῦ οἴκου του πού τίμησε τόν Ξἐνιο Δία. Πρόκειται καί γιά τό παιδί του, τόν Τηλέ-μαχο (αὐτόν πού δίνει τήν μάχη ἀπό μακρυά), πού μέ δόλιο τρόπο οἱ μνηστῆρες ἐπεχείρησαν νά δολοφονήσουν, δηλαδή νά καταδικάσουν τήν βασιλική γενεά σέ ἀφανισμό.
Ὁ ισχυρότερος ἀντίπαλος τοῦ Ὀδυσσέα εἶναι ὁ Ἀντίνοος. Ἡ λέξη μιλᾶ ἀπό μόνη της. Εἶναι ἡ ἀντι-νὀηση, εἶναι αὐτό πού οἱ ἀρνητικές δυνάμεις μᾶς κάνουν, μέ τό νά θολώνουν τίς καταστάσεις καί τήν πραγματικότητα, ὥστε νά μήν σκεπτόμαστε καθαρά καί νά μᾶς ἐλέγχουν. Αὐτό εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος, διότι ὁδηγεῖ στήν καθυπόταξη καί ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος τῆς πρώτης φονικῆς βολῆς τοῦ Ὀδυσσέα. ὁ Ἀντί-νοος εἶναι αὐτός, πού πρέπει νά πεθάνει πρῶτος.
Καί ὁ Ὀδυσσέας τόν σκοτώνει, ρίχνοντάς του τό βέλος στόν λαιμό, στό ὄργανο τῆς ὁμιλίας, δηλαδή τῆς ἐπικοινωνίας, τήν ὁποία ὁ ἀντίδικος χρησιμοποιεῖ γιά νά προσβάλει καί νά θολώσει τήν νόηση τῶν ἀνθρώπων!
Ὁ ἑπόμενος, πού θανατώνεται, εἶναι ὁ Εὐρύ-μαχος. Αὐτός πού μάχεται μέ κάθε τρόπο, μέ εὖρος, μέ κάθε μέσον, ὁ δεινός καί ἀδίστακτος μαχητής.
Ὕστερα, ὁ Ἀμφί-νομος. Αὐτός πού διαστρεβλώνει τόν νόμο καί τήν τάξη τῶν πραγμάτων, ὁ ἐπικίνδυνος διότι εἶναι "ἔτσι καί ἀλλοιῶς". Ἐπικίνδυνος, διότι λειτουργεῖ κατά τό δοκοῦν.
Τέλος, ἀναφέρεται ὁ Ἀγέ-λαος. Αὐτός πού ἄγει (ὁδηγεῖ) τόν λαό, πού τόν παρασύρει μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀντί-νοου καί τόν μετατρέπει σέ κατευθυνόμενη ἀγέλη.
Βλέπουμε ὅτι αὐτά τἀ ὀνὀματα στήν Ὀδύσσεια δέν εἶναι δοσμένα τυχαῖα. Κρύβουν βαθύτατα νοήματα καί εἶναι στό χέρι μας νά τά ἀποκρυπτογραφήσουμε καί να διδαχθούμε ἀπό τό νόημα πού τότε ἀποκτᾶ ἡ διήγηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τό κείμενο εἶναι διασκευή ἄρθρου τῆς Εὐστρατίας Σουραβλᾶ, πού δημοσιεύθηκε στό τεῦχος Νοεμβρίου 2016 τῆς ἐφημερίδος τοῦ Συλλόγου Φίλων Περιθαλπομένων Νοσοκομείου "Σωτηρία" μέ ἀναφορά στό: http://www.giapraki.com/64638-apistefto-minima-mesa-apo-tin-odissia-na-diavasti-meta-apirou-prosochis.