Ἀνεσπέρου φωτός ἡ Γεννήτρια,
ἐξαγγέλλοντι πρόσχες μοι, δέομαι.
Βεβορβόρωμαι γάρ καί ρερύπωμαι,
καί ζοφώδης ὁ τάλας γεγένημαι.
Λῦσον μόνη δεσμούς τούς ἀλύτους μου,
λυτρωτήν ἡ τῷ κόσμῳ κυήσασα.
Μελανθέντα καί σκότος γενόμενον,
μετανοίας με δάκρυσιν λεύκανον.
Νεκρωθέντα πολλῇ ραθυμίᾳ με,
τήν ζωήν μου ἡ τέξασα ἔγειρον.
Ξενωθέντα Θεοῦ καί Ἄγγέλων με,
πρός αὐτούς ἐπανάγαγε αὖθις δέ.
Χάρισαί μοι κατάνυξιν, Δέσποινα,
στεναγμούς ἀσιγήτους καί δάκρυα.
Ψυχικάς μου κηλίδας ἀπόπλυνιον
καί τελείαν μοι δώρησαι ἄφεσιν.
Ὦ ἰσχύς, ὦ ἒλπίς ἀκαταίσχυντε,
ὦ ζωἠ καί γλυκύ φῶς τοῦ δούλου Σου,
ἀπὀ γλώττης βεβήλου καί στόματος
ρυπαροῦ τήν εὐχήν ταύτην πρόσδεξαι.
(ἀπό προσευχή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ)