ΑΡΧΕΣ ΥΓΕΙΑΣ
απο άρθρο του Jean-Jacques CREVECOEUR
Σύμφωνα μέ τόν γιατρό Ryke Geerd Hamer, ἡ ἀρρώστια εἶναι ἡ τέλεια λύση πού βρίσκει ὁ ἐγκέφαλος στό πρόβλημα τῶν "ἐσωτερικῶν συγκρούσεων". Εἰδικώτερα, ὅλοι οἱ καρκῖνοι προκαλοῦνται καί ἐνεργοποιοῦνται ἀπό ἔντονες καί βίαιες ἐσωτερικές συγκρούσεις, πού τίς βιώνουμε χωρίς νά τίς ἐκφράζουμε. Ἡ φύση τῆς ἐσωτερικῆς συγκρούσεως καθορίζει τήν περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου πού θά πληγεῖ καί τό ὄργανο, στό ὁποῖο θά ἐντοπισθεῖ ἡ ἀσθένεια.
Αὐτός ὁ "νόμος" ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἐδῶ καί σχεδόν 20 χρόνια ἀπό ἑκατοντάδες γιατρούς ἐκπαιδευμένους ἀπό τόν Χάμερ ἤ τούς διαδόχους του), σέ δεκάδες χιλιάδες ἀσθενεῖς, χωρίς ἐξαίρεση. Καί μάλιστα, ὁ μηχανισμός: «σύγκρουση - ἐγκέφαλος- ὄργανο» λειτουργεῖ καί πρός τίς δύο κατευθύνσεις. Δηλαδή, ὅσο ἡ ἐσωτερική σύγκρουση εἶναι ἐνεργή, ἡ περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου πού δραστηριοποιεῖται δίνει διαταγή στή βιολογική διαδικασία νά παραγάγει καρκινικά κύτταρα στό ὄργανο πού διαλέχτηκε γιά νά ἐκφράσει τήν ἀνισορροπία. Καί ἀντιθέτως, ὅταν τό ἄτομο λύσει τήν ἐσωτερική του σύγκρουση (μέ ὁποιονδήποτε τρόπο καί ἄν τό κάνει αὐτό) καί βάλει τέλος στό ἔντονο στρές του, ἡ ἴδια περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου ἀντιστρέφει τό πρόγραμμα καί δίνει ἀμέσως διαταγή στή βιολογική διαδικασία, νά σταματήσει τήν παραγωγή καρκινικῶν κυττάρων καί νά καταστρέψει τόν ὄγκο πού ἔχει δημιουργηθεῖ στό ὄργανο.
Ὁ γιατρός Claude Sabbah γενίκευσε τίς ἀνακαλύψεις τοῦ Hamer ἀποδεικνύοντας ὅτι ὅλες οἱ ἀσθένειες, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές (ἀπό τήν πιό καλοήθη ὥς τήν πιό σοβαρή), εἶναι ἀποτελέσματα κάποιων σοκ ἤ στρές, πού τά βιώσαμε χωρίς νά τά ἐκφράσουμε, καί ἐνεργοποιοῦνται ἀπό τόν ἐγκέφαλο, ὡς ἡ τέλεια λύση γιά νά ἐπιβιώσουμε. Τό στρές αὐτό ἤ τό σόκ μπορεῖ νά εἶναι καί μόνο ἀπό τίς σκέψεις πού κάνουμε καί τά συναισθήματα πού ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά βιώσει.
Ὁ ἐγκέφαλος δέν σφάλλει ποτέ καί αὐτός εἶναι πού ἐνεργοποιεί ὅλες τίς «ἀσθένειες», ἔτσι ὥστε νά ἐγγυηθεῖ στόν ἄνθρωπο τίς μεγαλύτερες πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Δέν θά ἀσχοληθοῦμε ἐδῶ μέ λεπτομέρειες τῆς διαδικασίας πού συμβαίνει στήν φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἐνδιαφέρει νά διατυπώσουμε τίς ἀρχές τῆς Νέας Ἰατρικής τοῦ Hamer ἤ τῆς Ὁλιστικῆς Βιολογίας τοῦ Sabbah, καί τότε θά καταλάβουμε, ἀπό ποῦ προέρχονται ὅλες οἱ ἀσθένειές μας, καί θά μποροῦμε νά τίς προλαμβάνουμε καί νά τίς θεραπεύουμε. Πρόκειται γιά βασικές ἀρχές τῆς ἐπικοινωνίας, τίς ὁποῖες κάθε ἄνθρωπος θά ἔπρεπε νά λειτουργεῖ:
Ἄς πάρουμε αὐτές τίς ἀρχές μία μία, γιά νά ἐξετάσουμε, μέ ποιόν τρόπο μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν νά ἀποφύγουμε τίς ἀσθένειες ἤ νά μᾶς θεραπεύσουν.
- Νά ἐκφράζουμε τίς ἀνάγκες μας: πολλές ἀπογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρές προέρχονται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀφ᾿ ἑνός, λίγοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού γνωρίζουν συνειδητά τίς ἀληθινές ἀνάγκες τους καί, ἀφ᾿ ἑτέρου, ἀκόμη πιό σπάνιοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν τήν ἱκανότητα νά τίς εκφράζουν μέ κατάλληλο τρόπο. Συνεπῶς συσσωρεύουμε μίση καί μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σέ ἀδιέξοδα. Αἰσθανόμαστε, βέβαια, ὅτι κάτι δέν μᾶς ταιριάζει, ἀλλά δέν γνωρίζουμε πῶς νά ξεφύγουμε. Μᾶς συμβαίνουν, συχνά, ἀπαράδεκτα πράγματα. Ὅμως τά δεχόμαστε, ἐπειδή δέν γνωρίζουμε τά ὅριά μας, σχετικά μέ τό τί θέλουμε καί τί δέν θέλουμε, τί μποροῦμε καί τί δέν μποροῦμε.
Τό νά ξαναμάθουμε νά ἀναγνωρίζουμε τίς ἀνάγκες μας καί τά ὅριά μας γιά ὅσα πράγματα δέν θέλουμε πλέον, τό νά εἴμαστε ἱκανοί νά τά ἐκφράσουμε στούς συνομιλητάς μας, χωρίς νά φοβόμαστε τίς συνέπειες, αὐτό εἶναι ἕνας ἀπό τούς τρόπους δράσεως, πού μποροῦν νά προλάβουν ἤ νά θεραπεύσουν τίς ἀσθένειες πού προκαλοῦνται ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἐσωτερικές συγκρούσεις καί τίς ἀπογοητεύσεις.
- Νά ἐκφράζουμε τά συναισθήματά μας: Τό συναίσθημα μοιάζει μέ τό σύμπτωμα. Εἶναι ὀ δείκτης τοῦ βαθμοῦ ἱκανοποιήσεως ἤ μή ἱκανοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν μας. Ὅταν μια ἀνάγκη μας δέν ἱκανοποιεῖται, ἐμφανίζεται ἕνα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Ὅταν μία ἀνάγκη μας ἱκανοποιείται, ἐκδηλώνεται ἕνα εὐχάριστο συναίσθημα (χαρά, εὐχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχῶς, ἡ παιδεία μας μᾶς ἔχει διδάξει νά ἀντιμετωπίζουμε τά συναισθήματά μας ὅπως ἡ ἰατρική ἀντιμετωπίζει τά συμπτώματα: νά τά ἀρνούμαστε, νά τά ἀπορρίπτουμε, νά τά εξαφανίζουμε. Μέ αὐτόν τόν τρόπο στερούμαστε τά καλύτερα σημάδια, πού ἔχουμε στή διάθεσή μας γιά νά γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα, τί εἶναι καλό γιά ἐμᾶς καί τί δέν εἶναι. Αὐτή ἡ ἄγνοιά μας μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπογοήτευση, ἀφοῦ, μή ἔχοντας πλέον τούς φωτεινούς δεῖκτες στόν πίνακα ἐλέγχου, δέν εἰδοποιούμαστε κἄν ὅτι μία ἤ περισσότερες ἀνάγκες μας μένουν ἀνικανοποίητες. Σέ αὐτό τό σημεῖο ὁ ἐγκέφαλος παίρνει ἀναγκαστικά τά ἡνία, γιά νά ἐγγράψει στή βιολογική διαδικασία τῶν ὀργάνων τίς ἴδιες πληροφορίες πού μᾶς εἶχαν δώσει τά συναισθήματα.
Τό νά ξαναμάθουμε, λοιπόν, νά ἀκοῦμε τά συναισθήματά μας, νά τά ἀναγνωρίζουμε καί νά τά δεχόμαστε, νά τά εὐχαριστοῦμε μάλιστα πού ἐπαγρυπνούν γιά ἐμᾶς, εἶναι ἕνα πρῶτο βῆμα γιά νά ἀποφεύγουμε τίς καταστρεπτικές ἐσωτερικές συγκρούσεις καί τό στρές. Ἐάν, ἐπιπλέον, μποροῦμε νά ἐκφράσουμε τά συναισθήματά μας μέ τρόπο κατάλληλο, ὑπεύθυνα, χωρίς νά αποδίδουμε στούς ἄλλους τήν εὐθύνη, θά μπορέσουμε πολύ γρήγορα νά ξαναβροῦμε τήν ἰσορροπία μας.
- Nά τολμοῦμε τίς ἀντιπαραθέσεις, μέ σεβασμό στούς άλλους: Πόσες φορές, σέ δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δέν συνέβη νά μή τολμήσουμε νά ποῦμε τά πράγματα στόν ἄλλο, μέ σεβασμό, ἀλλά καί σταθερά, μέ θάρρος; Πόσες φορές δέν κατάπιαμε τά λόγια μας ἀπό φόβο μήν προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά νά ποῦμε δυσάρεστα πράγματα, ἐπειδή πιστεύουμε ὅτι εἶναι προτιμώτερο νά διατηροῦμε τήν εἰρήνη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὅμως αὐτή ἡ εἰρήνη εἶναι ἀπατηλή, ἀφοῦ μέσα μας μπορεῖ νά γεννιέται ἕνα ἰσχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειῶστε, ὅτι ἀκόμη καί ὁ ὑπολογισμός εἶναι λανθασμένος: θέλοντας νά ἀποφύγουμε τή σύγκρουση, δέν λέμε αὐτό πού χρειάζεται νά εἰπωθεῖ. Ὅμως, μή λέγοντας τίποτε, αὐξάνουμε τήν αἴσθηση ἀπογοητεύσεως καί μνησικακίας μέσα μας, μέχρι πού ἡ κατάσταση γίνεται ἀφόρητη. Τότε, εἴτε ξεσπᾶμε βίαια ἐπάνω στόν ἄλλο, ὁπότε συμβαίνει αὐτή ἡ σύγκρουση καί ἡ ρήξη πού ἀκριβώς θέλαμε νά ἀποφύγουμε, εἴτε καταπίνουμε τά συναισθήματά μας γιά ἄλλη μία φορά, καί τότε συμβαίνει ὁ καρκῖνος ἤ ἡ ὀξεία ἀσθένεια, πού μᾶς καλεῖ νά ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν ἀνισορροπία πού ἔχουμε δημιουργήσει.
Τό νά τολμᾶμε τήν σύγκρουση, εἶναι τό νά μάθουμε νά μιλᾶμε γιά τά πράγματα πού μᾶς ἐνοχλοῦν, ἤρεμα, χωρίς ὑπεκφυγές. Τό νά μάθουμε νά ἐκφράζουμε μέ εἰλικρίνεια τό τί μᾶς συμβαίνει εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά φροντίζουμε τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους.
- Νά ἀναγνωρίζουμε καί να δεχόμαστε τήν πραγματικότητα ὅπως αὐτή εἶναι: Συχνά παρατηρεῖται, ὅτι πολλές ἀσθένειες ἀρχίζουν ὅταν ἀρνούμαστε νά δοῦμε μία κατάσταση, ὅταν τῆς ἀντιστεκόμαστε, ὅταν δέν δεχόμαστε αὐτό πού μᾶς συμβαίνει. Ἔτσι μπορεῖ νά μποῦμε σέ καταστάσεις ἐσωτερικῆς συγκρούσεως, ἀντιστάσεως, αὐτοϋποτιμήσεως, ἀπωλείας τῆς ταυτότητος ἤ τοῦ χώρου κυριαρχίας μας. Καί, ὅσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ἐνισχύουμε τήν ἐπιρροή της καί τή δύναμή της ἐπάνω μας, μέχρις ὅτου ἐξαντληθοῦμε.
Χωρίς νά εἴμαστε καθόλου μοιρολάτρες (τό θέμα δέν εἶναι νά εἴμαστε ἀνθρώπινα ράκη πού δέχονται τά πάντα χωρίς ἀντίδραση), τό νά δεχόμαστε τήν πραγματικότητα εἶναι τό νά τολμᾶμε νά τήν κοιτᾶμε κατάματα, ἀντικειμενικά, χωρίς νά κρίνουμε. Εἶναι ἐπίσης τό νά ἀλλάξουμε τόν τρόπο πού βλέπουμε τά γεγονότα, θεωρώντας τα οὔτε καλά, οὔτε κακά: νά θεωροῦμε μᾶλλον ὅ,τι μᾶς συμβαίνει σάν εὐκαιρίες, πού μᾶς προσφέρονται γιά νά μάθουμε κάτι καινούργιο.
- Οἱ πράξεις μας νά εἶναι προσαρμοσμένες στήν πραγματικότητα: Ὁ Jung ἐπέμενε πολύ σέ αὐτό τό σημείο. Πράγματι, δέν ὑπάρχει θεραπεία ἐάν δέν δράσουμε πραγματικά καί προσωπικά. Συχνά, μένουμε ἐγκλωβισμένοι στίς ἐσωτερικές συγκρούσεις μας καί τά στρές, ἐπειδή δέν τολμᾶμε νά δράσουμε. Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἐπειδή νομίζουμε ὅτι ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τήν αἰτία τοῦ καρκίνου μας γιά νά θεραπευθοῦμε. Λάθος. Ὅσοι πίστεψαν πώς εἶναι ἔτσι, ἔχουν πεθάνει. Ἡ δράση εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δώσουμε στόν ἐγκέφαλο τήν πληροφορία, ὅτι ἡ συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδ᾿ ἄλλως, ἡ ενεργοποίηση τῆς ασθενείας δέν θά σταματήσει ποτέ.
- Νά κλείνουμε τίς ὅποιες συναισθηματικές ἐκκρεμότητες ἔχουμε μέ τούς ἄλλους: Αὐτή ἡ ἀρχή ἐκφράστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τήν Elizabeth Kübler-Ross, τήν ἑλβετίδα γιατρό πού μετανάστευσε στίς Η.Π.Α, ἀπό ὅπου ξεκίνησε τήν ἐφαρμογή τῆς φροντίδος γιά τήν ἀνακούφιση τῶν βαρειά ἀσθενῶν, πού σήμερα εἶναι διαδεδομένη σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἔλεγε, ὅτι πολλοί ἀσθενεῖς, στό τέλος τῆς ζωῆς τους, αἰσθάνονταν τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη νά συμφιλιωθοῦν μέ αὐτούς μέ τούς ὁποίους εἶχαν ἔλθει σέ ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές ὅτι, μόλις αὐτές οἱ ἐκκρεμεῖς ὑποθέσεις ἔκλειναν, οἱ ἀσθενεῖς πέθαιναν τήν ἴδια νύχτα, νηφάλιοι καί γαληνεμένοι.
Δέν χρειάζεται νά περιμένουμε τό τέλος τῆς ζωῆς μας, στό τελευταῖο στάδιο μιᾶς μακρᾶς καί ἐπίπονης ἀσθενείας, γιά νά τό κάνουμε αὐτό. Ἡ προσωπική ἐμπειρία μας εἶναι ὅτι, κλείνοντας τακτικά τίς εκκρεμεῖς ὑποθέσεις μας, βοηθιόμαστε νά διατηροῦμε τήν ἰσορροπία μας καί νά μή δημιουργοῦμε ἄχρηστες καί ἐπιζήμιες πηγές ἄγχους.
- Νά συγχωροῦμε: Ὄχι νά συγχωρήσουμε τόν ἄλλο γιά τό κακό πού μπορεῖ νά μᾶς ἔχει κάνει, ἀλλά νά συγχωρήσουμε τόν ἑαυτό μας γιά τόν πόνο πού δεχθήκαμε νά ζήσουμε τόσον καιρό, μέχρις ὅτου χαλαρώσουμε, μέχρις ὅτου ἐκφράσουμε στόν ἄλλο τίς ἀνάγκες καί τά συναισθήματά μας, μέχρις ὅτου τολμήσουμε τήν ἀντιπαράθεση, μέχρις ὅτου, ἐπιτέλους, ἀναγνωρίσουμε καί δεχθοῦμε τήν πραγματικότητα, μέχρις ὅτου κλείσουμε τίς ἐκκρεμότητές μας.
Ὅσο καί ἄν μᾶς ἐκπλήσσει, ὑπεύθυνοι γιά τά σόκ, τίς ἐσωτερικές συγκρούσεις, τό στρές μας, δέν εἶναι ποτέ οἱ ἄλλοι, οὔτε τά γεγονότα. Ὁ τρόπος πού δεχθήκαμε τό γεγονός, ὁ τρόπος πού τό ἀντιληφθήκαμε, τό ἑρμηνεύσαμε, τό φιλτράραμε, αὐτός εἶναι πάντα πού γεννάει τόν πόνο μας ή τήν χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, μέ πολλή αγάπη, χιοῦμορ καί ταπεινότητα, θά πρέπει νά εὐχαριστήσουμε τόν ἑαυτό μας γιά τήν ἠλιθιότητά μας καί νά μᾶς συγχωρήσουμε γιά τό κακό πού μᾶς κάναμε.
Αὐτός ὁ "νόμος" ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἐδῶ καί σχεδόν 20 χρόνια ἀπό ἑκατοντάδες γιατρούς ἐκπαιδευμένους ἀπό τόν Χάμερ ἤ τούς διαδόχους του), σέ δεκάδες χιλιάδες ἀσθενεῖς, χωρίς ἐξαίρεση. Καί μάλιστα, ὁ μηχανισμός: «σύγκρουση - ἐγκέφαλος- ὄργανο» λειτουργεῖ καί πρός τίς δύο κατευθύνσεις. Δηλαδή, ὅσο ἡ ἐσωτερική σύγκρουση εἶναι ἐνεργή, ἡ περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου πού δραστηριοποιεῖται δίνει διαταγή στή βιολογική διαδικασία νά παραγάγει καρκινικά κύτταρα στό ὄργανο πού διαλέχτηκε γιά νά ἐκφράσει τήν ἀνισορροπία. Καί ἀντιθέτως, ὅταν τό ἄτομο λύσει τήν ἐσωτερική του σύγκρουση (μέ ὁποιονδήποτε τρόπο καί ἄν τό κάνει αὐτό) καί βάλει τέλος στό ἔντονο στρές του, ἡ ἴδια περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου ἀντιστρέφει τό πρόγραμμα καί δίνει ἀμέσως διαταγή στή βιολογική διαδικασία, νά σταματήσει τήν παραγωγή καρκινικῶν κυττάρων καί νά καταστρέψει τόν ὄγκο πού ἔχει δημιουργηθεῖ στό ὄργανο.
Ὁ γιατρός Claude Sabbah γενίκευσε τίς ἀνακαλύψεις τοῦ Hamer ἀποδεικνύοντας ὅτι ὅλες οἱ ἀσθένειες, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές (ἀπό τήν πιό καλοήθη ὥς τήν πιό σοβαρή), εἶναι ἀποτελέσματα κάποιων σοκ ἤ στρές, πού τά βιώσαμε χωρίς νά τά ἐκφράσουμε, καί ἐνεργοποιοῦνται ἀπό τόν ἐγκέφαλο, ὡς ἡ τέλεια λύση γιά νά ἐπιβιώσουμε. Τό στρές αὐτό ἤ τό σόκ μπορεῖ νά εἶναι καί μόνο ἀπό τίς σκέψεις πού κάνουμε καί τά συναισθήματα πού ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά βιώσει.
Ὁ ἐγκέφαλος δέν σφάλλει ποτέ καί αὐτός εἶναι πού ἐνεργοποιεί ὅλες τίς «ἀσθένειες», ἔτσι ὥστε νά ἐγγυηθεῖ στόν ἄνθρωπο τίς μεγαλύτερες πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Δέν θά ἀσχοληθοῦμε ἐδῶ μέ λεπτομέρειες τῆς διαδικασίας πού συμβαίνει στήν φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἐνδιαφέρει νά διατυπώσουμε τίς ἀρχές τῆς Νέας Ἰατρικής τοῦ Hamer ἤ τῆς Ὁλιστικῆς Βιολογίας τοῦ Sabbah, καί τότε θά καταλάβουμε, ἀπό ποῦ προέρχονται ὅλες οἱ ἀσθένειές μας, καί θά μποροῦμε νά τίς προλαμβάνουμε καί νά τίς θεραπεύουμε. Πρόκειται γιά βασικές ἀρχές τῆς ἐπικοινωνίας, τίς ὁποῖες κάθε ἄνθρωπος θά ἔπρεπε νά λειτουργεῖ:
- νά ἐκφράζει τίς ἀνάγκες καί τά συναισθήματά του
- νά τολμᾶ νά ἀντιπαρατίθεται στούς ἄλλους (μέ σεβασμό, βέβαια)
- νά ἀναγνωρίζει καί νά δέχεται τήν πραγματικότητα, ὅπως αυτή εἶναι
- οἱ πράξεις του νά εἶναι προσαρμοσμένες στήν πραγματικότητα
- νά κλείνει τίς ὅποιες συναισθηματικές ἐκκρεμότητες ἔχει μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους
- νά συγχωρεῖ.
Ἄς πάρουμε αὐτές τίς ἀρχές μία μία, γιά νά ἐξετάσουμε, μέ ποιόν τρόπο μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν νά ἀποφύγουμε τίς ἀσθένειες ἤ νά μᾶς θεραπεύσουν.
- Νά ἐκφράζουμε τίς ἀνάγκες μας: πολλές ἀπογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρές προέρχονται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀφ᾿ ἑνός, λίγοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού γνωρίζουν συνειδητά τίς ἀληθινές ἀνάγκες τους καί, ἀφ᾿ ἑτέρου, ἀκόμη πιό σπάνιοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν τήν ἱκανότητα νά τίς εκφράζουν μέ κατάλληλο τρόπο. Συνεπῶς συσσωρεύουμε μίση καί μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σέ ἀδιέξοδα. Αἰσθανόμαστε, βέβαια, ὅτι κάτι δέν μᾶς ταιριάζει, ἀλλά δέν γνωρίζουμε πῶς νά ξεφύγουμε. Μᾶς συμβαίνουν, συχνά, ἀπαράδεκτα πράγματα. Ὅμως τά δεχόμαστε, ἐπειδή δέν γνωρίζουμε τά ὅριά μας, σχετικά μέ τό τί θέλουμε καί τί δέν θέλουμε, τί μποροῦμε καί τί δέν μποροῦμε.
Τό νά ξαναμάθουμε νά ἀναγνωρίζουμε τίς ἀνάγκες μας καί τά ὅριά μας γιά ὅσα πράγματα δέν θέλουμε πλέον, τό νά εἴμαστε ἱκανοί νά τά ἐκφράσουμε στούς συνομιλητάς μας, χωρίς νά φοβόμαστε τίς συνέπειες, αὐτό εἶναι ἕνας ἀπό τούς τρόπους δράσεως, πού μποροῦν νά προλάβουν ἤ νά θεραπεύσουν τίς ἀσθένειες πού προκαλοῦνται ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἐσωτερικές συγκρούσεις καί τίς ἀπογοητεύσεις.
- Νά ἐκφράζουμε τά συναισθήματά μας: Τό συναίσθημα μοιάζει μέ τό σύμπτωμα. Εἶναι ὀ δείκτης τοῦ βαθμοῦ ἱκανοποιήσεως ἤ μή ἱκανοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν μας. Ὅταν μια ἀνάγκη μας δέν ἱκανοποιεῖται, ἐμφανίζεται ἕνα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Ὅταν μία ἀνάγκη μας ἱκανοποιείται, ἐκδηλώνεται ἕνα εὐχάριστο συναίσθημα (χαρά, εὐχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχῶς, ἡ παιδεία μας μᾶς ἔχει διδάξει νά ἀντιμετωπίζουμε τά συναισθήματά μας ὅπως ἡ ἰατρική ἀντιμετωπίζει τά συμπτώματα: νά τά ἀρνούμαστε, νά τά ἀπορρίπτουμε, νά τά εξαφανίζουμε. Μέ αὐτόν τόν τρόπο στερούμαστε τά καλύτερα σημάδια, πού ἔχουμε στή διάθεσή μας γιά νά γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα, τί εἶναι καλό γιά ἐμᾶς καί τί δέν εἶναι. Αὐτή ἡ ἄγνοιά μας μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπογοήτευση, ἀφοῦ, μή ἔχοντας πλέον τούς φωτεινούς δεῖκτες στόν πίνακα ἐλέγχου, δέν εἰδοποιούμαστε κἄν ὅτι μία ἤ περισσότερες ἀνάγκες μας μένουν ἀνικανοποίητες. Σέ αὐτό τό σημεῖο ὁ ἐγκέφαλος παίρνει ἀναγκαστικά τά ἡνία, γιά νά ἐγγράψει στή βιολογική διαδικασία τῶν ὀργάνων τίς ἴδιες πληροφορίες πού μᾶς εἶχαν δώσει τά συναισθήματα.
Τό νά ξαναμάθουμε, λοιπόν, νά ἀκοῦμε τά συναισθήματά μας, νά τά ἀναγνωρίζουμε καί νά τά δεχόμαστε, νά τά εὐχαριστοῦμε μάλιστα πού ἐπαγρυπνούν γιά ἐμᾶς, εἶναι ἕνα πρῶτο βῆμα γιά νά ἀποφεύγουμε τίς καταστρεπτικές ἐσωτερικές συγκρούσεις καί τό στρές. Ἐάν, ἐπιπλέον, μποροῦμε νά ἐκφράσουμε τά συναισθήματά μας μέ τρόπο κατάλληλο, ὑπεύθυνα, χωρίς νά αποδίδουμε στούς ἄλλους τήν εὐθύνη, θά μπορέσουμε πολύ γρήγορα νά ξαναβροῦμε τήν ἰσορροπία μας.
- Nά τολμοῦμε τίς ἀντιπαραθέσεις, μέ σεβασμό στούς άλλους: Πόσες φορές, σέ δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δέν συνέβη νά μή τολμήσουμε νά ποῦμε τά πράγματα στόν ἄλλο, μέ σεβασμό, ἀλλά καί σταθερά, μέ θάρρος; Πόσες φορές δέν κατάπιαμε τά λόγια μας ἀπό φόβο μήν προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά νά ποῦμε δυσάρεστα πράγματα, ἐπειδή πιστεύουμε ὅτι εἶναι προτιμώτερο νά διατηροῦμε τήν εἰρήνη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὅμως αὐτή ἡ εἰρήνη εἶναι ἀπατηλή, ἀφοῦ μέσα μας μπορεῖ νά γεννιέται ἕνα ἰσχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειῶστε, ὅτι ἀκόμη καί ὁ ὑπολογισμός εἶναι λανθασμένος: θέλοντας νά ἀποφύγουμε τή σύγκρουση, δέν λέμε αὐτό πού χρειάζεται νά εἰπωθεῖ. Ὅμως, μή λέγοντας τίποτε, αὐξάνουμε τήν αἴσθηση ἀπογοητεύσεως καί μνησικακίας μέσα μας, μέχρι πού ἡ κατάσταση γίνεται ἀφόρητη. Τότε, εἴτε ξεσπᾶμε βίαια ἐπάνω στόν ἄλλο, ὁπότε συμβαίνει αὐτή ἡ σύγκρουση καί ἡ ρήξη πού ἀκριβώς θέλαμε νά ἀποφύγουμε, εἴτε καταπίνουμε τά συναισθήματά μας γιά ἄλλη μία φορά, καί τότε συμβαίνει ὁ καρκῖνος ἤ ἡ ὀξεία ἀσθένεια, πού μᾶς καλεῖ νά ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν ἀνισορροπία πού ἔχουμε δημιουργήσει.
Τό νά τολμᾶμε τήν σύγκρουση, εἶναι τό νά μάθουμε νά μιλᾶμε γιά τά πράγματα πού μᾶς ἐνοχλοῦν, ἤρεμα, χωρίς ὑπεκφυγές. Τό νά μάθουμε νά ἐκφράζουμε μέ εἰλικρίνεια τό τί μᾶς συμβαίνει εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά φροντίζουμε τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους.
- Νά ἀναγνωρίζουμε καί να δεχόμαστε τήν πραγματικότητα ὅπως αὐτή εἶναι: Συχνά παρατηρεῖται, ὅτι πολλές ἀσθένειες ἀρχίζουν ὅταν ἀρνούμαστε νά δοῦμε μία κατάσταση, ὅταν τῆς ἀντιστεκόμαστε, ὅταν δέν δεχόμαστε αὐτό πού μᾶς συμβαίνει. Ἔτσι μπορεῖ νά μποῦμε σέ καταστάσεις ἐσωτερικῆς συγκρούσεως, ἀντιστάσεως, αὐτοϋποτιμήσεως, ἀπωλείας τῆς ταυτότητος ἤ τοῦ χώρου κυριαρχίας μας. Καί, ὅσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ἐνισχύουμε τήν ἐπιρροή της καί τή δύναμή της ἐπάνω μας, μέχρις ὅτου ἐξαντληθοῦμε.
Χωρίς νά εἴμαστε καθόλου μοιρολάτρες (τό θέμα δέν εἶναι νά εἴμαστε ἀνθρώπινα ράκη πού δέχονται τά πάντα χωρίς ἀντίδραση), τό νά δεχόμαστε τήν πραγματικότητα εἶναι τό νά τολμᾶμε νά τήν κοιτᾶμε κατάματα, ἀντικειμενικά, χωρίς νά κρίνουμε. Εἶναι ἐπίσης τό νά ἀλλάξουμε τόν τρόπο πού βλέπουμε τά γεγονότα, θεωρώντας τα οὔτε καλά, οὔτε κακά: νά θεωροῦμε μᾶλλον ὅ,τι μᾶς συμβαίνει σάν εὐκαιρίες, πού μᾶς προσφέρονται γιά νά μάθουμε κάτι καινούργιο.
- Οἱ πράξεις μας νά εἶναι προσαρμοσμένες στήν πραγματικότητα: Ὁ Jung ἐπέμενε πολύ σέ αὐτό τό σημείο. Πράγματι, δέν ὑπάρχει θεραπεία ἐάν δέν δράσουμε πραγματικά καί προσωπικά. Συχνά, μένουμε ἐγκλωβισμένοι στίς ἐσωτερικές συγκρούσεις μας καί τά στρές, ἐπειδή δέν τολμᾶμε νά δράσουμε. Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἐπειδή νομίζουμε ὅτι ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τήν αἰτία τοῦ καρκίνου μας γιά νά θεραπευθοῦμε. Λάθος. Ὅσοι πίστεψαν πώς εἶναι ἔτσι, ἔχουν πεθάνει. Ἡ δράση εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δώσουμε στόν ἐγκέφαλο τήν πληροφορία, ὅτι ἡ συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδ᾿ ἄλλως, ἡ ενεργοποίηση τῆς ασθενείας δέν θά σταματήσει ποτέ.
- Νά κλείνουμε τίς ὅποιες συναισθηματικές ἐκκρεμότητες ἔχουμε μέ τούς ἄλλους: Αὐτή ἡ ἀρχή ἐκφράστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τήν Elizabeth Kübler-Ross, τήν ἑλβετίδα γιατρό πού μετανάστευσε στίς Η.Π.Α, ἀπό ὅπου ξεκίνησε τήν ἐφαρμογή τῆς φροντίδος γιά τήν ἀνακούφιση τῶν βαρειά ἀσθενῶν, πού σήμερα εἶναι διαδεδομένη σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἔλεγε, ὅτι πολλοί ἀσθενεῖς, στό τέλος τῆς ζωῆς τους, αἰσθάνονταν τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη νά συμφιλιωθοῦν μέ αὐτούς μέ τούς ὁποίους εἶχαν ἔλθει σέ ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές ὅτι, μόλις αὐτές οἱ ἐκκρεμεῖς ὑποθέσεις ἔκλειναν, οἱ ἀσθενεῖς πέθαιναν τήν ἴδια νύχτα, νηφάλιοι καί γαληνεμένοι.
Δέν χρειάζεται νά περιμένουμε τό τέλος τῆς ζωῆς μας, στό τελευταῖο στάδιο μιᾶς μακρᾶς καί ἐπίπονης ἀσθενείας, γιά νά τό κάνουμε αὐτό. Ἡ προσωπική ἐμπειρία μας εἶναι ὅτι, κλείνοντας τακτικά τίς εκκρεμεῖς ὑποθέσεις μας, βοηθιόμαστε νά διατηροῦμε τήν ἰσορροπία μας καί νά μή δημιουργοῦμε ἄχρηστες καί ἐπιζήμιες πηγές ἄγχους.
- Νά συγχωροῦμε: Ὄχι νά συγχωρήσουμε τόν ἄλλο γιά τό κακό πού μπορεῖ νά μᾶς ἔχει κάνει, ἀλλά νά συγχωρήσουμε τόν ἑαυτό μας γιά τόν πόνο πού δεχθήκαμε νά ζήσουμε τόσον καιρό, μέχρις ὅτου χαλαρώσουμε, μέχρις ὅτου ἐκφράσουμε στόν ἄλλο τίς ἀνάγκες καί τά συναισθήματά μας, μέχρις ὅτου τολμήσουμε τήν ἀντιπαράθεση, μέχρις ὅτου, ἐπιτέλους, ἀναγνωρίσουμε καί δεχθοῦμε τήν πραγματικότητα, μέχρις ὅτου κλείσουμε τίς ἐκκρεμότητές μας.
Ὅσο καί ἄν μᾶς ἐκπλήσσει, ὑπεύθυνοι γιά τά σόκ, τίς ἐσωτερικές συγκρούσεις, τό στρές μας, δέν εἶναι ποτέ οἱ ἄλλοι, οὔτε τά γεγονότα. Ὁ τρόπος πού δεχθήκαμε τό γεγονός, ὁ τρόπος πού τό ἀντιληφθήκαμε, τό ἑρμηνεύσαμε, τό φιλτράραμε, αὐτός εἶναι πάντα πού γεννάει τόν πόνο μας ή τήν χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, μέ πολλή αγάπη, χιοῦμορ καί ταπεινότητα, θά πρέπει νά εὐχαριστήσουμε τόν ἑαυτό μας γιά τήν ἠλιθιότητά μας καί νά μᾶς συγχωρήσουμε γιά τό κακό πού μᾶς κάναμε.