ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, συγκεντρώσαμε ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες γιά τό πῶς οἱ Ἕλληνες, ἤδη ἀπό τούς ἀρχαίους χρόνους, εἶχαν δεχθεῖ φωτισμένες "προφητεῖες" ἀναφερόμενες στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τό Ἑλληνικό πνεῦμα ἦταν ἀπό αἰῶνες ἕτοιμο νά δεχθεῖ τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καί νά γίνει φορέας καί φύλακας τῆς ἀμιγοῦς Χριστιανικῆς παραδόσεως.
Ὁ Σωκράτης στήν ἀπολογία του ἔλεγε: «Ὦ Αθηναῖοι, σ᾿ ὅλη σας τή ζωή θά κοιμᾶστε. Μέ καταδικάζετε σέ θάνατο, ἐμένα, πού κατάφερνα νά σᾶς ξυπνῶ ἀπό τόν ὕπνο τοῦ σκοταδιοῦ. Θά κοιμᾶστε μέχρι πού νά σᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός καί νά στείλει σ᾿ ἐσᾶς ἐκεῖνον, πού θά σᾶς ξυπνήσει πραγματικά». (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους, 31 Α)
Ὁ Πλάτων εἶχε γράψει στό βιβλίο του «Νόμος καί Ἐπινομεῖς»: «Ὁ δίκαιος χωρίς νά ἔχει ἀδικήσει θά μαστιγωθεῖ, θά δαρεῖ καί τέλος θά σταυρωθεῖ».. Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος (B,V,362) ἐπίσης περιέχεται μία προφητεία ἰσάξια μέ αὐτές τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Θά ἀπογυμνωθεῖ ἀπ᾿ ὅλα ἐκτός τῆς δικαιοσύνης, διότι ἦταν ἐκ φύσεως ἀντίθετος στήν αὤςς τότε συμπεριφορά. Χωρίς νά αδικήσει κανέναν θά δυσφημισθεῖ πολύ ὡς ἄδικος, ὥστε νά βασανισθεῖ γιά τήν δικαιοσύνη, καί θά γεμίσει μέ δάκρυα ἐξ αἰτίας τῆς κακοδοξίας, ἀλλά θά μείνει ἀμετακίνητος μέχρι θανάτου καί, ἐνῶ θά εἶναι δίκαιος, θά θεωρεῖται ἄδικος γιά ὅλη του τή ζωή. Ἔχοντας τέτοιες διαθέσεις ὁ δίκαιος θά μαστιγωθεῖ, θά στρεβλωθεῖ, θά δεθεῖ. Καί ἀπό τίς πολλές πληγές στό πρόσωπό του θά κοκκινίσουν καί θα φλογισθοῦν τά μάτια του καί στά τελευταῖα του, ἀφού πάθει κάθε κακό, θά καρφωθεῖ ἐπάνω σέ ὑψηλό ξύλο, καί νά ξέρεις ὅτι δέν εἶναι δίκαιο, ἀλλά ἀφού ἔτσι τό θέλει ἄς γίνει» (B,V,362). Ποιός τά προφητεύει αὐτά καί γιά Ποιόν; Ὁ Σωκράτης βλέπει καί μιλᾶ γιά τόν Πάσχοντα Θεάνθρωπο μέσα ἀπό τό πολύβουο πλῆθος τῆς εἰδωλολατρείας. Γιά νά συμβουλεύσει καί τόν Αλκιβιάδη, σέ σχετική ἐπερώτησή του, γιά τό πῶς πρέπει νά προσευχόμαστε καί τί νά ζητοῦμε, θά μᾶς τό διδάξει Αὐτός, τόν ὁποῖο θά μᾶς στείλει ὁ Θεός! Αὐτά προδιαγγέλλει ὁ Σωκράτης.
Ὁ Σόλων γράφει: «Ὁποτεδήποτε εἰς τήν διηρημένην ἀνθρωπότητα ἡ ἄσαρκος Θεότης θά λάβει σάρκα. Αὐτή ἡ Θεότης θά φέρει τ΄ξν ἀπαλλαγή ἀπό τα πάθη. Ὁ ἄσαρκος αὐτός Θεός θά κρεμασθεῖ ὑπό ἀγνώμονος λαοῦ καί ὅλα τά πάθη θεληματικά θά ὑποστεῖ».
Οἱ Σίβυλλες, ἐπίσης, πού ἦσαν μάντισσες τῆς ἀρχαιότητος καί εἶχαν τήν ἰδιότητα νά προφητεύουν τό μέλλον χωρίς νά τούς ζητηθεῖ καί χωρίς νά πληρώνονται γι' αὐτό, πέφτοντας σέ ἔκσταση ὅπως οἱ Πυθίες. Γι' αὐτές πληροφορούμαστε καί ἀπό τόν Σωκράτη στό ἔργο τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος». Στό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχουν χειρόγραφα πού διασώζουν προφητεῖες τῆς Σίβυλλας γιά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Π.χ σέ χειρόγραφο μέ τήν ὀνομασία «Ὑπόμνημα εἰς τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Φίλιππον», πού φυλάσσεται στήν Ἱερά Μονή Δοχειαρίου, ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ύστερα ἀπό πολύν καιρό θά φθάσει κάποιος εἰς αὐτήν τήν πολυδιηρημένην γῆ καί θά γεννηθεῖ μέ σάρκαν ἀμόλυντον. Μέ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς Θεότης, θά λυτρώσει τον ἄνθρωπον ἀπό τήν φθοράν τῶν ανιάτων παθών. Καί θά τόν φθονήσει ἄπιστος λαός καί θά κρεμασθεῖ ψηλά ὡς κατάδικος εἰς θάνατον. Ὅλα αὐτἀ θά τά ὑποφέρει μέ πραότητα».
Στό ἴδιο χειρόγραφο ἀναφέρεται μία συγκλονιστική προφητεία γιά τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ἑκούσιον πάθος Του, ἀλλά καό γιά τήν Ανάστασή Του: «Ἕνας οὐράνιος μέ πιέζει ἰσχυρά, ὁ ὁποῖος εἶναι φῶς τριλαμπές. Αὐτός εἶναι ὁ παθών Θεός, χωρίς νά πάθει τίποτε ἡ Θεότης Του, διότι εἶναι συγχρόνως θνητός καί ἀθάνατος. Αὐτός εἶναι συγχρόνως Θεός καί άνθρωπος, πού ὑποφέρει ἀπό τοὐς θνητούς τά πάντα, δηλαδή τόν σταυρό, τήν ὕβριν, τήν ταφή. Αὐτός κάποτε ἀπό τά μάτια του ἔχυσε δάκρυα θερμά. Αὐτός πέντε χιλιάδες χόρτασε μέ πέντε άρτους, κάτι πού ἤθελε δύναμη θεϊκή. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθη εἰς τό ξύλον, ὁ ὁποῖος ἐξέπνευσεν, ὁ ὁποῖος ἐκ του τάφου ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν».
Ἡ Σίβυλλη τῆς Λιβύσσης προφητεύει ἐπίσης στό έργο αὐτό «Αὐτός, πραγματοποιώντας τά πάντα μέ τόν λόγο, θα θεραπεύει κάθε ἄνθρωπο, θά καταπαύσει τούς ἀνέμους μέ τόν λόγο του καί θά καθησυχάσει τήν θάλασσα τήν φουρτουνιασμένη, ἀφοῦ τήν πατήσει μέ πόδια εἰρήνης καί μέ πίστη. Σέ ἐμπτύσματα προσβλητικά τίς παρειές του θά προσφέρει καί τήν πλάτη του τήν ἀγνή σέ μαστιγώσεις θά στρέψει. Ἐνῶ τόν ραπίζουν, θά σιωπᾶ, γιά νά μή καταλάβει κανείς ποιός εἶναι, τίνος (υἱός) εἶναι, ἀπό ποῦ ἦλθε, γιά νά μιλήσει στούς νεκρούς. Καί θά φορέσει στεφάνι ἀκάνθινο καί θά τοῦ τρυπήσουν μέ καλάμι τήν πλευρά κατά τήν συνήθειά τους».
Ἡ Σίβυλλη ἡ Δελφική, στό ἔργο αὐτό τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος», προφητεύει. «Τοῦ Ἀθανάτου (Θεοῦ) τόν μέγα υἱό, πολυύμνητε, φανερῶς ἐξυμνῶ. Στόν ὁποῖο ὁ ὕψιστος γονεύς θρόνο παρέδωσε γιά νά τόν λάβει ἐκεῖνος, πού δέν γεννήθηκε, ὡς δισυπόστατος πού ἦταν λόγω τῆς σαρκός, ἐμφανίσθηκε, καί λούσθηκε στά ρεύματα τοῦ ποταμοῦ ἀιορδάνη, τά ὀποῖα ὀδηγεί σέρνοντας μέ ἀπαστράπτοντα πόδια τά κύματα».
Ἡ Σίβυλλη τῆς Κυμαίας προφητεύει: «Στά ἔσχατα χρόνια ἀντάλλαξε μέ τήν γῆ (τόν οὐρανό) καί, ἀφοῦ ἦλθε ἄσημος ἀπό τούς λαγόνες τῆς παρθένου Μαρίας, ἐξέπεμψε νέο φῶς……καί, σάν ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό, ἐνδύθηκε θνητή μορφή, ἔγινε σάρκα μετά ἀπό πάροδο χρόνου και γεννήθηκε, πλάσθηκε όμοιος με μορφή θνητού και γεννήθηκε ως παιδί, με παρθενικό τοκετό, γεγονός που είναι μέγα θαῦμα γιά τούς θνητούς, ἀλλά καθόλου θαῦμα γιά τόν Θεό Πατέρα καί τόν Θεό Υαἰό. Ὅταν γεννιόταν τό βρέφος, ἡ γῆ ἦταν γεμάτη χαρά, ὁ Οὐράνιος θρόνος λαμπρύνθηκε καί ὁ κόσμος εὐφράνθηκε».
Ἡ ίδια (Σίβυλλη τῆς Κυμαίας) μάντισσα, στό βιβλίο τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος», προφητεύει: «Δύστυχε δέν ἀνεγνώρισες τόν Θεό σου, τόν ὁποῖο ἔλουσε, στό τριπλό ρεῦμα τοῦ Ἰορδάνη καί πέταξε πνεῦμα ἐπί πολύ (χρόνο), Αὐτός, ὁ ὁποῖος πριν καί τῆς γῆς καί τοῦ γεμάτου ἄστρα οὐρανοῦ υπήρξε κυρίαρχος, μέ τόν λόγο τοῦ πατέρα καί τό πνεύμα τό ἁγνό, καί μολονότι ἦταν δυνατός κατά σάρκα, πέταξε γρήγορος στόν οἶκο τοῦ πατέρα». Τῆς ἴδιας ἐπίσης εἶναι καί ἡ προφητεία: «Θά μεταβεῖ στόν Ἅδη γιά νά διαδώσει σέ ὅλους τήν ἐλπίδα, καί θα ἐκπληρώσει τήν μοίρα τοῦ θανάτου ἀφού κοιμηθεῖ ἐπί τρεῖς ἡμέρες καί τότε, ἀπελευθερώνοντας τούς νεκρούς, θά τούς ὁδηγήσει στό φῶς, κάμνοντας πρῶτος τήν ἀρχή τῆς ἀναστάσεως γιά τούς ἐκλεκτούς».
Ἐπίσης οἱ Σίβυλλες ὁμιλοῦν γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ὡς ἑξῆς: «Θά ἔλθει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆ καί θά φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ἐξομοιούμενος μέ τούς θνητούς τῆς γῆς. Θά φέρει τό ὄνομα αὐτοῦ τέσσαρα φωνήεντα καί δύο ἄφωνα, 8 μονάδες, 8 δεκάδες καί ἑκατοντάδας ὀκτώ, ήτοι 888» Καί, πράγματι, ἡ λέξη ΙΗΣΟΥΣ ἔχει 4 φωνήεντα καί δύο σύμφωνα καί κάνει 888. Ι=10, Η=8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, πού τό ἄθροισμα εἶναι 10+8+200+70+400+200=888.
Οἱ παραπάνω προφητεῖες ἀναφέρονται καί σέ ἄλλα χειρόγραφα, πού βρίσκονται σέ ἄλλες Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἤ αλλοῦ (π.χ. Μονή Σινᾶ). Παρατίθενται ἀκόμη σέ σύγχρονο βιβλίο, στόν «Μέγα Συναξαριστή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βίκτωρος Ματθαίου.
Καί γιά αὐτούς, πού ἴσως ἀμφισβητήσουν ὅτι τά παραπάνω εἰπώθηκαν πράγματι ἀπό τις Σίβυλλες, καί ἰσχυρισθοῦν ὅτι εἶναι ἐπινοήσεις κάποιων Χριστιανῶν Μοναχῶν, ἀρκεῖ τό ἐξῆς ἀδιαμφισβήτητο γεγονός: Ἀπό διάφορες πηγές ἔχει διασταυρωθεῖ, πώς τίς προφητεῖες αὐτές ἀλλά καί ἄλλες -εἴτε τῆς Σίβυλλας εἴτε ἄλλων σοφῶν Ελλήνων- χρησιμοποίησε ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη. Συγκεκριμένα, τό 305 μ.Χ. ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη ἡ Ἀλεξανδρινή ἔλεγχε τόν αὐτοκράτορα Μαξιμίνο γιά τήν εἰδωλολατρική του πολιτική. Ὁ τελευταῖος συγκέντρωσε τότε τούς σοφώτερους εἰδωλολάτρες τῆς αὐτοκρατορίας γιά νά τήν μεταπείσουν καί νά τήν κάνουν παγανίστρια. Στν διάλογο πού ἀκολούθησε, αὐτή ἡ πάνσοφη καί σπουδαγμένη στήν Ελληνική παιδεία γυναίκα, στήν προσπάθειά της νά ἀποδείξει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Θεός, ἀνέφερε - μεταξύ ἄλλων - καί τίς προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν. Καί, γιά νά προληφθεῖ ἠ κάθε ἀμφιβολίσ, δέν ὑπάρχει καμμία περίπτωση νά ἔπλασε αὐτές τίς προφητεῖες ἡ ἴδια ἡ Ἁγία γιά τούς ἑξῆς βασικώτατους λόγους: Δέν θά μποροῦσε νά πεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά μέ τήν ἱέρεια τοῦ Απόλλωνα μπροστά στούς σοφώτερους ἐκπροσώπους τῆς ἀρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως ὅλοι θά διαπίστωναν τό ψέμα της. Ὅμως, ὄχι μόνο δέν τήν κατηγόρησε κανείς γιά ἀναλήθειες, ἀλλά ἀντιθέτως οἱ σοφοί εἰδωλολάτρες παραδέχτηκαν τήν λεκτική τους ἧττα καί ὅλοι ἀμέσως ἀσπάσθηκαν μέ τή θέλησή τους τόν Χριστιανισμό μέ αποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας νά τούς θανατώσει. Κανείς δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ἀμφισβητήσει τήν ἀδιάσειστη ἀλήθεια, ὅτι τά προφητικά αὐτά λόγια βγῆκαν ἀπό τό στόμα τῶν Σιβυλλῶν.
Σέ άλλο χειρόγραφο, πού βρίσκεται στήν Ἁγιορείτικη Μονή Διονυσίου, ἀναφέρεται μό ἄλλη προφητεία κάποιας Σίβυλλας::«Σᾶς προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στά ὕψη ἐκτεινόμενον, τοῦ ὁποίου ὁ αἰώνιος Λόγος εἰς ἀνυποψίαστο κόρη θά κυοφορηθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς τό φέρον φωτιά τόξο, τό μέσον τοῦ κόσμου διαπερνώντας. Ὅλον τόν κόσμο ἀφοῦ ἐπαναφέρει στήν ζωή, καί στόν Πατέρα θά τόν προσφέρει σάν δῶρο. Μαρία θά εἶναι τό ὄνομα αὐτῆς».
Καί ἄλλοι ἀρχαῖοι λαοί ἔδωσαν τέτοιες προφητεῖες χωρίς νά πλησιάζουν σέ καμμία περίπτωση τήν ἀκριβολογία τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περιοριζόμενες ἀποκλειστικά καί μόνο στήν ἀναφορά γιά τόν ἐρχομό κάποιου Σωτῆρος, πού θά λυτρώσει τόν κόσμο. Οἱ προφητεῖες, ὅμως, τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεῖα γιά τόν Χριστό (γέννησή Του ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματά Του, Σταύρωση, Κάθοδο στόν Ἅδη καί Ἀνάστασή Του, τρεῖς ὑποστάσεις τοῦ Θεοῦ). Ἔτσι, πολλές ὰπό αὐτές καθίστανται ἰσάξιες μέ τἰς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐνώ κάποιες ἄλλες τίς ξεπερνούν κιόλας. Αὐτό ἀκριβῶς ἀναγνωρίζει καί ὁ μεγάλος μας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ὁ ὁποῖος στό ἔργο του «Στρωματείς» (5,13) δηλώνει ἀπερίφραστα: «Οὐκ οἶμαι ὑπό Ἑλλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτῆρα ἡμῶν» - δηλαδή «δέν εἶναι δυνατόν, νομίζω, νά προαναγγελθεί σαφέστερα ἀπό τούς Ἕλληνες ὁ Σωτήρας μας».
Πηγή: https://www.neakriti.gr/article/apopseis/1400983/sygklonizoyn-oi-profiteies-gia-ton-iisoy-apo-toys-arxaioys-ellines/
Ὁ Σωκράτης στήν ἀπολογία του ἔλεγε: «Ὦ Αθηναῖοι, σ᾿ ὅλη σας τή ζωή θά κοιμᾶστε. Μέ καταδικάζετε σέ θάνατο, ἐμένα, πού κατάφερνα νά σᾶς ξυπνῶ ἀπό τόν ὕπνο τοῦ σκοταδιοῦ. Θά κοιμᾶστε μέχρι πού νά σᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός καί νά στείλει σ᾿ ἐσᾶς ἐκεῖνον, πού θά σᾶς ξυπνήσει πραγματικά». (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους, 31 Α)
Ὁ Πλάτων εἶχε γράψει στό βιβλίο του «Νόμος καί Ἐπινομεῖς»: «Ὁ δίκαιος χωρίς νά ἔχει ἀδικήσει θά μαστιγωθεῖ, θά δαρεῖ καί τέλος θά σταυρωθεῖ».. Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος (B,V,362) ἐπίσης περιέχεται μία προφητεία ἰσάξια μέ αὐτές τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Θά ἀπογυμνωθεῖ ἀπ᾿ ὅλα ἐκτός τῆς δικαιοσύνης, διότι ἦταν ἐκ φύσεως ἀντίθετος στήν αὤςς τότε συμπεριφορά. Χωρίς νά αδικήσει κανέναν θά δυσφημισθεῖ πολύ ὡς ἄδικος, ὥστε νά βασανισθεῖ γιά τήν δικαιοσύνη, καί θά γεμίσει μέ δάκρυα ἐξ αἰτίας τῆς κακοδοξίας, ἀλλά θά μείνει ἀμετακίνητος μέχρι θανάτου καί, ἐνῶ θά εἶναι δίκαιος, θά θεωρεῖται ἄδικος γιά ὅλη του τή ζωή. Ἔχοντας τέτοιες διαθέσεις ὁ δίκαιος θά μαστιγωθεῖ, θά στρεβλωθεῖ, θά δεθεῖ. Καί ἀπό τίς πολλές πληγές στό πρόσωπό του θά κοκκινίσουν καί θα φλογισθοῦν τά μάτια του καί στά τελευταῖα του, ἀφού πάθει κάθε κακό, θά καρφωθεῖ ἐπάνω σέ ὑψηλό ξύλο, καί νά ξέρεις ὅτι δέν εἶναι δίκαιο, ἀλλά ἀφού ἔτσι τό θέλει ἄς γίνει» (B,V,362). Ποιός τά προφητεύει αὐτά καί γιά Ποιόν; Ὁ Σωκράτης βλέπει καί μιλᾶ γιά τόν Πάσχοντα Θεάνθρωπο μέσα ἀπό τό πολύβουο πλῆθος τῆς εἰδωλολατρείας. Γιά νά συμβουλεύσει καί τόν Αλκιβιάδη, σέ σχετική ἐπερώτησή του, γιά τό πῶς πρέπει νά προσευχόμαστε καί τί νά ζητοῦμε, θά μᾶς τό διδάξει Αὐτός, τόν ὁποῖο θά μᾶς στείλει ὁ Θεός! Αὐτά προδιαγγέλλει ὁ Σωκράτης.
Ὁ Σόλων γράφει: «Ὁποτεδήποτε εἰς τήν διηρημένην ἀνθρωπότητα ἡ ἄσαρκος Θεότης θά λάβει σάρκα. Αὐτή ἡ Θεότης θά φέρει τ΄ξν ἀπαλλαγή ἀπό τα πάθη. Ὁ ἄσαρκος αὐτός Θεός θά κρεμασθεῖ ὑπό ἀγνώμονος λαοῦ καί ὅλα τά πάθη θεληματικά θά ὑποστεῖ».
Οἱ Σίβυλλες, ἐπίσης, πού ἦσαν μάντισσες τῆς ἀρχαιότητος καί εἶχαν τήν ἰδιότητα νά προφητεύουν τό μέλλον χωρίς νά τούς ζητηθεῖ καί χωρίς νά πληρώνονται γι' αὐτό, πέφτοντας σέ ἔκσταση ὅπως οἱ Πυθίες. Γι' αὐτές πληροφορούμαστε καί ἀπό τόν Σωκράτη στό ἔργο τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος». Στό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχουν χειρόγραφα πού διασώζουν προφητεῖες τῆς Σίβυλλας γιά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Π.χ σέ χειρόγραφο μέ τήν ὀνομασία «Ὑπόμνημα εἰς τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Φίλιππον», πού φυλάσσεται στήν Ἱερά Μονή Δοχειαρίου, ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ύστερα ἀπό πολύν καιρό θά φθάσει κάποιος εἰς αὐτήν τήν πολυδιηρημένην γῆ καί θά γεννηθεῖ μέ σάρκαν ἀμόλυντον. Μέ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς Θεότης, θά λυτρώσει τον ἄνθρωπον ἀπό τήν φθοράν τῶν ανιάτων παθών. Καί θά τόν φθονήσει ἄπιστος λαός καί θά κρεμασθεῖ ψηλά ὡς κατάδικος εἰς θάνατον. Ὅλα αὐτἀ θά τά ὑποφέρει μέ πραότητα».
Στό ἴδιο χειρόγραφο ἀναφέρεται μία συγκλονιστική προφητεία γιά τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ἑκούσιον πάθος Του, ἀλλά καό γιά τήν Ανάστασή Του: «Ἕνας οὐράνιος μέ πιέζει ἰσχυρά, ὁ ὁποῖος εἶναι φῶς τριλαμπές. Αὐτός εἶναι ὁ παθών Θεός, χωρίς νά πάθει τίποτε ἡ Θεότης Του, διότι εἶναι συγχρόνως θνητός καί ἀθάνατος. Αὐτός εἶναι συγχρόνως Θεός καί άνθρωπος, πού ὑποφέρει ἀπό τοὐς θνητούς τά πάντα, δηλαδή τόν σταυρό, τήν ὕβριν, τήν ταφή. Αὐτός κάποτε ἀπό τά μάτια του ἔχυσε δάκρυα θερμά. Αὐτός πέντε χιλιάδες χόρτασε μέ πέντε άρτους, κάτι πού ἤθελε δύναμη θεϊκή. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθη εἰς τό ξύλον, ὁ ὁποῖος ἐξέπνευσεν, ὁ ὁποῖος ἐκ του τάφου ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν».
Ἡ Σίβυλλη τῆς Λιβύσσης προφητεύει ἐπίσης στό έργο αὐτό «Αὐτός, πραγματοποιώντας τά πάντα μέ τόν λόγο, θα θεραπεύει κάθε ἄνθρωπο, θά καταπαύσει τούς ἀνέμους μέ τόν λόγο του καί θά καθησυχάσει τήν θάλασσα τήν φουρτουνιασμένη, ἀφοῦ τήν πατήσει μέ πόδια εἰρήνης καί μέ πίστη. Σέ ἐμπτύσματα προσβλητικά τίς παρειές του θά προσφέρει καί τήν πλάτη του τήν ἀγνή σέ μαστιγώσεις θά στρέψει. Ἐνῶ τόν ραπίζουν, θά σιωπᾶ, γιά νά μή καταλάβει κανείς ποιός εἶναι, τίνος (υἱός) εἶναι, ἀπό ποῦ ἦλθε, γιά νά μιλήσει στούς νεκρούς. Καί θά φορέσει στεφάνι ἀκάνθινο καί θά τοῦ τρυπήσουν μέ καλάμι τήν πλευρά κατά τήν συνήθειά τους».
Ἡ Σίβυλλη ἡ Δελφική, στό ἔργο αὐτό τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος», προφητεύει. «Τοῦ Ἀθανάτου (Θεοῦ) τόν μέγα υἱό, πολυύμνητε, φανερῶς ἐξυμνῶ. Στόν ὁποῖο ὁ ὕψιστος γονεύς θρόνο παρέδωσε γιά νά τόν λάβει ἐκεῖνος, πού δέν γεννήθηκε, ὡς δισυπόστατος πού ἦταν λόγω τῆς σαρκός, ἐμφανίσθηκε, καί λούσθηκε στά ρεύματα τοῦ ποταμοῦ ἀιορδάνη, τά ὀποῖα ὀδηγεί σέρνοντας μέ ἀπαστράπτοντα πόδια τά κύματα».
Ἡ Σίβυλλη τῆς Κυμαίας προφητεύει: «Στά ἔσχατα χρόνια ἀντάλλαξε μέ τήν γῆ (τόν οὐρανό) καί, ἀφοῦ ἦλθε ἄσημος ἀπό τούς λαγόνες τῆς παρθένου Μαρίας, ἐξέπεμψε νέο φῶς……καί, σάν ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό, ἐνδύθηκε θνητή μορφή, ἔγινε σάρκα μετά ἀπό πάροδο χρόνου και γεννήθηκε, πλάσθηκε όμοιος με μορφή θνητού και γεννήθηκε ως παιδί, με παρθενικό τοκετό, γεγονός που είναι μέγα θαῦμα γιά τούς θνητούς, ἀλλά καθόλου θαῦμα γιά τόν Θεό Πατέρα καί τόν Θεό Υαἰό. Ὅταν γεννιόταν τό βρέφος, ἡ γῆ ἦταν γεμάτη χαρά, ὁ Οὐράνιος θρόνος λαμπρύνθηκε καί ὁ κόσμος εὐφράνθηκε».
Ἡ ίδια (Σίβυλλη τῆς Κυμαίας) μάντισσα, στό βιβλίο τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος», προφητεύει: «Δύστυχε δέν ἀνεγνώρισες τόν Θεό σου, τόν ὁποῖο ἔλουσε, στό τριπλό ρεῦμα τοῦ Ἰορδάνη καί πέταξε πνεῦμα ἐπί πολύ (χρόνο), Αὐτός, ὁ ὁποῖος πριν καί τῆς γῆς καί τοῦ γεμάτου ἄστρα οὐρανοῦ υπήρξε κυρίαρχος, μέ τόν λόγο τοῦ πατέρα καί τό πνεύμα τό ἁγνό, καί μολονότι ἦταν δυνατός κατά σάρκα, πέταξε γρήγορος στόν οἶκο τοῦ πατέρα». Τῆς ἴδιας ἐπίσης εἶναι καί ἡ προφητεία: «Θά μεταβεῖ στόν Ἅδη γιά νά διαδώσει σέ ὅλους τήν ἐλπίδα, καί θα ἐκπληρώσει τήν μοίρα τοῦ θανάτου ἀφού κοιμηθεῖ ἐπί τρεῖς ἡμέρες καί τότε, ἀπελευθερώνοντας τούς νεκρούς, θά τούς ὁδηγήσει στό φῶς, κάμνοντας πρῶτος τήν ἀρχή τῆς ἀναστάσεως γιά τούς ἐκλεκτούς».
Ἐπίσης οἱ Σίβυλλες ὁμιλοῦν γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ὡς ἑξῆς: «Θά ἔλθει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆ καί θά φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ἐξομοιούμενος μέ τούς θνητούς τῆς γῆς. Θά φέρει τό ὄνομα αὐτοῦ τέσσαρα φωνήεντα καί δύο ἄφωνα, 8 μονάδες, 8 δεκάδες καί ἑκατοντάδας ὀκτώ, ήτοι 888» Καί, πράγματι, ἡ λέξη ΙΗΣΟΥΣ ἔχει 4 φωνήεντα καί δύο σύμφωνα καί κάνει 888. Ι=10, Η=8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, πού τό ἄθροισμα εἶναι 10+8+200+70+400+200=888.
Οἱ παραπάνω προφητεῖες ἀναφέρονται καί σέ ἄλλα χειρόγραφα, πού βρίσκονται σέ ἄλλες Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἤ αλλοῦ (π.χ. Μονή Σινᾶ). Παρατίθενται ἀκόμη σέ σύγχρονο βιβλίο, στόν «Μέγα Συναξαριστή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βίκτωρος Ματθαίου.
Καί γιά αὐτούς, πού ἴσως ἀμφισβητήσουν ὅτι τά παραπάνω εἰπώθηκαν πράγματι ἀπό τις Σίβυλλες, καί ἰσχυρισθοῦν ὅτι εἶναι ἐπινοήσεις κάποιων Χριστιανῶν Μοναχῶν, ἀρκεῖ τό ἐξῆς ἀδιαμφισβήτητο γεγονός: Ἀπό διάφορες πηγές ἔχει διασταυρωθεῖ, πώς τίς προφητεῖες αὐτές ἀλλά καί ἄλλες -εἴτε τῆς Σίβυλλας εἴτε ἄλλων σοφῶν Ελλήνων- χρησιμοποίησε ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη. Συγκεκριμένα, τό 305 μ.Χ. ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη ἡ Ἀλεξανδρινή ἔλεγχε τόν αὐτοκράτορα Μαξιμίνο γιά τήν εἰδωλολατρική του πολιτική. Ὁ τελευταῖος συγκέντρωσε τότε τούς σοφώτερους εἰδωλολάτρες τῆς αὐτοκρατορίας γιά νά τήν μεταπείσουν καί νά τήν κάνουν παγανίστρια. Στν διάλογο πού ἀκολούθησε, αὐτή ἡ πάνσοφη καί σπουδαγμένη στήν Ελληνική παιδεία γυναίκα, στήν προσπάθειά της νά ἀποδείξει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Θεός, ἀνέφερε - μεταξύ ἄλλων - καί τίς προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν. Καί, γιά νά προληφθεῖ ἠ κάθε ἀμφιβολίσ, δέν ὑπάρχει καμμία περίπτωση νά ἔπλασε αὐτές τίς προφητεῖες ἡ ἴδια ἡ Ἁγία γιά τούς ἑξῆς βασικώτατους λόγους: Δέν θά μποροῦσε νά πεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά μέ τήν ἱέρεια τοῦ Απόλλωνα μπροστά στούς σοφώτερους ἐκπροσώπους τῆς ἀρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως ὅλοι θά διαπίστωναν τό ψέμα της. Ὅμως, ὄχι μόνο δέν τήν κατηγόρησε κανείς γιά ἀναλήθειες, ἀλλά ἀντιθέτως οἱ σοφοί εἰδωλολάτρες παραδέχτηκαν τήν λεκτική τους ἧττα καί ὅλοι ἀμέσως ἀσπάσθηκαν μέ τή θέλησή τους τόν Χριστιανισμό μέ αποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας νά τούς θανατώσει. Κανείς δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ἀμφισβητήσει τήν ἀδιάσειστη ἀλήθεια, ὅτι τά προφητικά αὐτά λόγια βγῆκαν ἀπό τό στόμα τῶν Σιβυλλῶν.
Σέ άλλο χειρόγραφο, πού βρίσκεται στήν Ἁγιορείτικη Μονή Διονυσίου, ἀναφέρεται μό ἄλλη προφητεία κάποιας Σίβυλλας::«Σᾶς προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στά ὕψη ἐκτεινόμενον, τοῦ ὁποίου ὁ αἰώνιος Λόγος εἰς ἀνυποψίαστο κόρη θά κυοφορηθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς τό φέρον φωτιά τόξο, τό μέσον τοῦ κόσμου διαπερνώντας. Ὅλον τόν κόσμο ἀφοῦ ἐπαναφέρει στήν ζωή, καί στόν Πατέρα θά τόν προσφέρει σάν δῶρο. Μαρία θά εἶναι τό ὄνομα αὐτῆς».
Καί ἄλλοι ἀρχαῖοι λαοί ἔδωσαν τέτοιες προφητεῖες χωρίς νά πλησιάζουν σέ καμμία περίπτωση τήν ἀκριβολογία τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περιοριζόμενες ἀποκλειστικά καί μόνο στήν ἀναφορά γιά τόν ἐρχομό κάποιου Σωτῆρος, πού θά λυτρώσει τόν κόσμο. Οἱ προφητεῖες, ὅμως, τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεῖα γιά τόν Χριστό (γέννησή Του ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματά Του, Σταύρωση, Κάθοδο στόν Ἅδη καί Ἀνάστασή Του, τρεῖς ὑποστάσεις τοῦ Θεοῦ). Ἔτσι, πολλές ὰπό αὐτές καθίστανται ἰσάξιες μέ τἰς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐνώ κάποιες ἄλλες τίς ξεπερνούν κιόλας. Αὐτό ἀκριβῶς ἀναγνωρίζει καί ὁ μεγάλος μας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ὁ ὁποῖος στό ἔργο του «Στρωματείς» (5,13) δηλώνει ἀπερίφραστα: «Οὐκ οἶμαι ὑπό Ἑλλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτῆρα ἡμῶν» - δηλαδή «δέν εἶναι δυνατόν, νομίζω, νά προαναγγελθεί σαφέστερα ἀπό τούς Ἕλληνες ὁ Σωτήρας μας».
Πηγή: https://www.neakriti.gr/article/apopseis/1400983/sygklonizoyn-oi-profiteies-gia-ton-iisoy-apo-toys-arxaioys-ellines/